Początki
Wojskowej Specjalistycznej Przychodni Lekarskiej Samodzielnego
Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w Toruniu sięgają okresu
dwudziestolecia międzywojennego i wiążą się ze zwycięstwem nad pruskim
zaborcą w I wojnie światowej i powstaniem Polski Odrodzonej. Na
przełomie stycznia i lutego 1920 r. Polska Komisja Likwidacyjna przejęła
obiekty po dawnym wojskowym szpitalu pruskim. Najdłuższą historię mają
obiekty, w których mieści się obecnie Przychodnia. Większość z nich
zbudowano w latach 1885 - 1890, tj. w ostatnim etapie rozbudowy twierdzy
Toruń, której dokonał pruski zaborca po pokonaniu Francji w wojnie 1871
r. Najwcześniej, bo około 1885 r. zbudowano budynek przy ul.
Jęczmiennej. Niezwłocznie po przejęciu obiektów szpitalnych,
przystąpiono do organizowania Wojskowego Szpitala Garnizonowego Nr 1.
Pod koniec 1921 roku Szpital Garnizonowy Nr 1 przemianowano na 8
Wojskowy Szpital Okręgowy. W celu odciążenia oddziałów szpitalnych od
przyjęć pacjentów ambulatoryjnych, zorganizowano przy ulicy Szumana
przychodnię przyszpitalną. W dniach 3 i 4 września 1939 r. zgodnie z
rozkazem Szefostwa Sanitarnego WP, 8 WSO rozpoczął całkowitą ewakuację.
Do 16 września tj. do momentu dostania się do niewoli zapełniał się
sukcesywnie rannymi. Po walkach na przedpolach Torunia i zajęciu przez
Niemców miasta w dniu 7 września, cały obiekt 8 WSO zagarnął Wehrmacht
przeznaczając go na szpital. W dalszych latach wojny w skład
szpitala włączono sąsiadujący budynek szkolny przy obecnym placu Św.
Katarzyny. Pod koniec II wojny światowej Toruń stanowił twierdzę
hitlerowską i został wyzwolony 1 lutego 1945 r. przez wojska 70 Armii 2
Frontu Białoruskiego. W wyniku działań wojennych kompleks szpitalny
przy ul. Jęczmiennej uległ poważnej dewastacji. Do sierpnia 1945 r. w
obiektach stacjonował polowy szpital Armii Radzieckiej, po czym w
październiku 1945 r. budynek przejęło Wojsko Polskie przeznaczając cały
obiekt na szpital. Niezwłocznie po wyzwoleniu Torunia Naczelne Dowództwo
WP rozkazem z dnia 6 lutego 1945 r., nakazało sformować w terminie do 1
kwietnia 1945 r. w Toruniu 6 Wojskowy Szpital Okręgowy na 600 łóżek. Na
lokalizację przeznaczono gmach przy ul. Henryka Sienkiewicza 30, po
byłym Seminarium Nauczycielskim. Działalność 6 WSO trwała jednak krótko
(do września 1945 r.) i został on przeniesiony do Oliwy. W Toruniu
zorganizowano natomiast wojskowy Szpital Garnizonowy na 100 łóżek. W
sierpniu 1945 roku szpital odzyskał dawne, mocno zdewastowane obiekty
przy ulicy Jęczmiennej 2/6. Rozpoczęła również prace przychodnia
przyszpitalna zlokalizowana w małym budynku przy ulicy Leona Szumana. W
październiku 1947 roku Wojskowy Szpital Garnizonowy w Toruniu
przemianowano na 2 Wojskowy Szpital Okręgowy z etatem 300 łóżek i
podporządkowaniem organizacyjnym Dowództwu Pomorskiego Okręgu
Wojskowego. Po wyremontowaniu w roku 1951 budynku przedwojennego sztabu
przy ul. Dąbrowskiego, urządzono w nim poliklinikę, zorganizowano
pracownię kliniczną i przeniesiono tu z budynku komendy szpitala aptekę.
W poliklinice oprócz gabinetów umieszczono Okręgową i Garnizonową
Wojskową Komisję Lekarską. W latach 1957 - 1959 przeprowadzono kapitalne
remonty budynków. Zorganizowano pracownię anatomopatologiczną, a w 1962
roku urządzono Punkt Krwiodawstwa. W latach 1963 - 1973 rozbudowywano i
przebudowywano szpital oraz doskonalono działalność leczniczą,
szkoleniową i mobilizacyjną. W roku 1966 urządzono internat dla
pielęgniarek. W latach 1969 - 1970, po przekazaniu przez szpital na
rzecz miasta części terenu pod budowę trasy komunikacyjnej T-81,
zbudowano pod ulicą Warszawską tunel komunikacyjny łączący „biały blok” z
pozostałą częścią szpitala oraz ogrodzono szpital od strony miasta. 2
Wojskowy Szpital Okręgowy istniał do końca 1986 roku. Od 1 stycznia 1987
r. rozpoczyna działalność 2 Wojskowy Szpital Rehabilitacyjny z
Polikliniką. Głównym celem powołania do życia tej placówki była
konieczność stworzenia w Wojsku Polskim placówki zajmującej się
rehabilitacją żołnierzy, którzy doznali urazów w toku pełnienia służby
wojskowej, inwalidów wojskowych i wojennych oraz opieką nad terminalnie
chorymi. 2 WSR z Polikliniką funkcjonował do końca 1994 roku i decyzją
Ministerstwa Obrony Narodowej został zlikwidowany 1 stycznia 1995 r. w
części budynków po 2 WSR z Polikliniką rozpoczyna swą działalność
Wojskowa Specjalistyczna Przychodnia Lekarska, która świadczy usługi
medyczne, przede wszystkim dla żołnierzy garnizonu toruńskiego oraz ich
rodzin, jak również dla tych wszystkich, którzy byli uprawnieni do
korzystania ze świadczeń medycznych w Wojskowych Zakładach Leczniczych
(WZL). Przychodnia działała do 31. grudnia 1998 r. Z dniem 1 stycznia
1999 r. w ramach narodowej reformy służby zdrowia powstała Wojskowa
Specjalistyczna Przychodnia Lekarska Samodzielny Publiczny Zakład Opieki
Zdrowotnej w Toruniu działająca do dnia dzisiejszego.
